Πολιτισμος

ΤΟΜΕΑΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΗΣ Κ.Ν.Ε.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΘΕΜΑ: Σάββατο 23 Νοέμβρη, ώρα 21:00, στο Θεατρικό Σταθμό Ηρακλείου, θα παρουσιαστεί η θεατρική παράσταση «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων».

            Τιμώντας την προσφορά και το έργο του κομμουνιστή Μπ. Μπρέχτ, οι Οργανώσεις Ηρακλείου της ΚΝΕ,  προχωράνε στην παρουσίαση της παράστασης «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων» το Σάββατο 23/11 και ώρα 21:00, στο Θεατρικό Σταθμό, την οποία θα παρουσιάσει η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ.

            Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, εμπνευσμένος από τη μαρξιστική φιλοσοφία, υποστήριζε πως “η Τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει αυτούς που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο”. Έτσι, δεν προσεγγίζει την  οικονομική κρίση σαν μια δυστυχία που έρχεται σαν τη βροχή, αλλά σαν μια αναπόφευκτη γενετική παθογένεια του καπιταλισμού, που για να απαλλαγεί κανείς από αυτήν πρέπει να απαλλαγεί από το ίδιο το σύστημα.

            «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων» για ένα έργο, άκρως ανατρεπτικό και επίκαιρο, που αναδεικνύει τις αιτίες της οικονομικής κρίσης, αλλά και τα ιδεολογήματα που χρησιμοποιούν οι αστοί για να υποτάξουν και να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη, στοιχεία που η πρωταγωνίστρια ανακαλύπτει, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. 

            Η υπόθεση τοποθετείται στο Σικάγο του 1929, στην Αμερική του Μεγάλου Κραχ. Η ηρωίδα του έργου, Ιωάννα Νταρκ (Ιωάννα των Σκοταδιών δηλαδή) δεν έχει όλες τις απαντήσεις από την αρχή. Οι αυταπάτες που κουβαλά θα κάνουν επίπονο τον δρόμο της προς την αλήθεια. Κι όταν ακόμα θα καταφέρει να φτάσει σε αυτή και οι λόγοι της θα γίνουν επικίνδυνοι για τους βιομήχανους, οι τελευταίοι θα βρουν τον τρόπο να την ξανακάνουν ακίνδυνη, επιλέγοντας να την αγιοποιήσουν.

Οι Τομεακές Οργανώσεις της ΚΝΕ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από την εκδήλωση στην Ικαρία

Το Σάββατο 16 Νοέμβρη  στην κατάμεστη αίθουσα του Μάραθου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συνδικάτου Οικοδόμων Ικαρίας - Φούρνων για την παρουσίαση  του βιβλίου  της Ομοσπονδίας Οικοδόμων «Από την πείρα του κινήματος των οικοδόμων στην Ελλάδα»,  το οποίο αφορά τη δράση του κινήματος των οικοδόμων.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από τον Γιάννη Πάσουλα,  πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδίας και μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ.
Όπως επισήμανε ο Γιάννης Πάσουλας, το βιβλίο είναι δουλειά της Ομοσπονδίας ώστε να καταγραφεί η ιστορία των οικοδόμων στην Ελλάδα και ήταν απόφαση του προηγούμενου ΔΣ της Ομοσπονδίας. 
Το βιβλίο, που δημιουργήθηκε με τη συμβολή του ιστορικού Αναστάση Γκίκα, επεξεργάζεται τα στοιχεία που υπάρχουν μέσα από καταγραφές και συνέδρια από τις αρχές του 19ου αιώνα.
Αποδεικνύεται μέσα απ’ αυτό πώς οργανώθηκε το οικοδομικό κίνημα στην Ελλάδα και ποιο ρόλο διαδραμάτισε σε γενικό επίπεδο. Τα κεφάλαια του βιβλίου χωρίζουν τη συνολική δράση σε ενότητες.
Η πρώτη ενότητα αφορά τη χρονική περίοδο μεταξύ του 1918 και του 1939, η επόμενη περίοδος αφορά από το 1940 και έπειτα, στην αντίσταση και τα γεγονότα που ακολούθησαν και σημάδεψαν ιστορικά την Ελλάδα. Η κοινή αναφορά όλων των χρονικών περιόδων του βιβλίου εντοπίζεται στη δράση του οικοδομικού κινήματος και στην αντιπαράθεση που είχε με το αστικό κίνημα και όλα φυσικά τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στη φάση αυτή.
Όπως τόνισε ο Γιάννης Πάσουλας, «Το βιβλίο της Ομοσπονδίας των Οικοδόμων πατάει πάνω στις πραγματικές συνθήκες ανάπτυξης του οικοδομικού κινήματος. Είναι βασισμένο σε ντοκουμέντα της Ομοσπονδίας, επισήμων αρχείων και αρχείων σωματείων. Περικλείει την πείρα πολλών αγωνιστών του κλάδου που συνέβαλαν με τις προσωπικές τους μαρτυρίες και εμπειρίες. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα πρώτο βήμα στην αξιοποίηση ενός τεράστιου ιστορικού υλικού γύρω από τον κλάδο και το κίνημά του. Η μελέτη του μπορεί να τροφοδοτήσει, να εξοπλίσει με πείρα τους οικοδόμους της νεότερης γενιάς και τους νεολαίους, έτσι ώστε η οργάνωση του αγώνα σήμερα να γίνεται πιο αποτελεσματική, να μεγαλώνει η ικανότητα να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη επάρκεια οι ελιγμοί του αστικού κράτους, του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού και των οπορτουνιστών».
Πρόσθεσε ακόμα ότι «το βιβλίο αυτό γράφτηκε όχι μόνο για να καταγράψουμε το χθες, αλλά γιατί θέλουμε να εφοδιάσουμε με όπλα την εργατική τάξη ώστε να ανατρέψει τη σημερινή βάρβαρη πραγματικότητα και να σχεδιάσει το δικό της μέλλον με επίκεντρο τα δικά της συμφέροντα και των λαϊκών στρωμάτων. Από αυτή την πλευρά, το βιβλίο αυτό είναι συμβολή στην υπόθεση της όξυνσης της ταξικής πάλης και της προοπτικής που έχει ανάγκη η εργατική τάξη: Την απαλλαγή από την εξουσία του κεφαλαίου».
Ο Γιάννης Πάσουλας υπογράμμισε πως «ο ταξικός προσανατολισμός ήταν που ενοχλούσε το αστικό κράτος, που φρόντιζε να αντιμετωπίζει τους αγώνες των οικοδόμων με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, την προσπάθεια παρέμβασης στη λειτουργία των ταξικών σωματείων. Το αστικό κράτος δεν ενοχλείται, δεν φοβάται την οργάνωση των εργατών που δεν αμφισβητεί την εξουσία του. Παίρνει μέτρα όταν βλέπει μπροστά του τον "κίνδυνο" του ταξικού προσανατολισμού. Αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα; Αυτός ο ταξικός προσανατολισμός των Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δεν προκαλεί τις κάθε λογής επιθέσεις με όλους τους τρόπους, ώστε να αποκοπούν οι εργάτες από τον ταξικό πόλο που θα δημιουργήσει προϋποθέσεις αλλαγής των δεδομένων του συσχετισμού δύναμης;».
Στην αρχή της εκδήλωσης έγινε σύντομη τοποθέτηση από τον πρόεδρο του Συνδικάτου Η. Πόρη, ο οποίος παρουσίασε συνοπτικά την ιστορική διαδρομή του οικοδομικού κινήματος στην Ικαρία, ακολούθησε χαιρετισμός από τον Π. Καλογέρη, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου, εκφράζοντας τη νέα βάρδια εργαζομένων στις κατασκευές, και παρουσίαση των βιογραφικών των πρωτοπόρων εργατών της Ικαρίας M. Τσερμέγκα, Γ. Πασβάνη, Γ. Πίττακα.
Η εκδήλωση έκλεισε με μουσικό πρόγραμμα, με αναφορά στο εργατικό - λαϊκό τραγούδι, από τον Λάκη Χαλκιά και την παρεα του.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΜΕΡΕΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ – ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Μία γέννηση…

 

Στις 12 Νοεμβρίου του 1840 γεννήθηκε στο Παρίσι ο Ογκίστ (Αύγουστος) Ροντέν, ο οποίος επηρέασε με τα έργα του τη γλυπτική του 20^ου αιώνα.

            Αρχίζοντας μαθήματα ζωγραφικής από τα 12, ο Ροντέν σε ηλικία 14 χρονών εισάγεται στην Ecole Imperiale deDessin (Αυτοκρατορική Σχολή Σχεδίου), αφού όμως προηγουμένως είχε απορριφθεί 3 φορές από την Ecole desBeaux Arts (Σχολή Καλών Τεχνών). Δείχνει έντονο ενδιαφέρον για τη γλυπτική, αλλά το σχέδιο θα τον συντροφεύει σε όλη του τη ζωή αφού, όταν δεν θα σμιλεύει, θα σχεδιάζει.

            «Είναι πολύ απλό, τα σχέδιά μου είναι το κλειδί του έργου μου, η γλυπτική μου είναι το σχέδιό μου από όλες τις πλευρές».

Στα 18 του, το Παρίσι του προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες δημιουργίας. Γλυπτά και μεγάλα έργα κατασκευάζονται σε μεγάλη κλίμακα, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε δημόσιους χώρους. Το 1864 βρίσκεται αντιμέτωπος με μία ακόμα απόρριψη. Το έργο του «Ο Άντρας με Σπασμένη Μύτη» δε γίνεται δεκτό στο Σαλόν του Παρισιού. Αλλά το 1875, το ίδιο έργο με αλλαγμένο όνομα («Πορτρέτο Ρωμαίου») συναντά τελικά την αποδοχή.

            Το ταξίδι του στην Ιταλία έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεαστεί από το έργο του πασίγνωστου Μικελάντζελο Μπουοναρότι (Μιχαήλ Άγγελος), κάτι που είναι έκδηλο στις κατοπινές δημιουργίες του. Δημιουργεί δικό του στιλ (το «στιλ Ροντέν»), αποτελούμενο από νέες τεχνικές, που έρχεται σε αντίθεση με τη θεματολογία που επικρατεί ως εκείνη τη στιγμή (Ακαδημαϊκή).

Το μεγάλων διαστάσεων έργο του με το όνομα «Εποχή του Χαλκού», στα πρότυπα των αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών γλυπτών, που εκτίθεται το 1877, προκαλεί τις κατηγορίες των κριτικών, οι οποίοι αρνούνται να πιστέψουν ότι είναι έργο χωρίς «καλούπι» (χωρίς δηλαδή χρήση αληθινού ανθρώπινου σώματος), λόγω της εξαιρετικής λεπτομέρειας που το διακρίνει. Για τη διακόσμηση της πύλης του Μουσείου Καλών Τεχνών, έργο που του ανατίθεται το 1880, αρχίζει να επεξεργάζεται τη σύνθεση «Οι Πύλες της Κολάσεως», εμπνευσμένη από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Ακόμα κι όταν το σχέδιο για τη δημιουργία του μουσείου ναυαγεί, ο Ροντέν θα εξακολουθήσει να δουλεύει πάνω σε αυτήν ως το τέλος της ζωής του.

            Θυελλώδης είναι η σχέση του γλύπτη με την Καμίλ Κλοντέλ (μαθήτρια-συνεργάτιδα, σύντροφο και μοντέλο του), που θα διαρκέσει μέχρι το 1898.

            Στις αρχές του 20^ου αιώνα, ο Ροντέν είναι πλέον αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες, ενώ ένα τμήμα της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιού αφιερώνεται στα έργα του. Το 1908 μετακομίζει στο ξενοδοχείο Biron, κατοικία και άλλων γνωστών καλλιτεχνών που, αργότερα, θα μετατραπεί σε μουσείο Ροντέν. Έχει προβλήματα με την όραση, αλλά δε σταματά να δημιουργεί. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του παντρεύεται τη Ροζ Μπερέ, μητέρα του γιου του και μοντέλο πολλών έργων του, την οποία γνώριζε από το 1864.

Η Ροζ Μπερέ πέθανε την ίδια χρονιά του γάμου της με το Ροντέν (14 Φεβρουαρίου), ενώ εκείνος έφυγε από τη ζωή μερικούς μήνες αργότερα (17 Νοεμβρίου 1917).

Ένας θάνατος…

           Στις 24 Νοεμβρίου του 1957 έφυγε από τη ζωή ο Μεξικανός ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα.

            Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1886, στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Σε ηλικία 10 ετών γράφεται στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Οι σπουδές του συνεχίζονται στην Ισπανία με κρατική υποτροφία και, αργότερα, εγκαθίσταται στο Παρίσι. Εκεί αρχίζει να διαμορφώνει το προσωπικό του ύφος, επηρεασμένος από το κίνημα του κυβισμού, τη ζωγραφική του Σεζάν και τις νωπογραφίες της Αναγέννησης, τις οποίες μελέτησε σ’ ένα μεγάλο ταξίδι του στην Ιταλία.

            Ο Ριβέρα επιστέφει στο Μεξικό το 1921. Μαζί με τον Νταβίντ Άλφαρο Σικέιρος και τον Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο, δημιούργησε μια μνημειακή, αντιαποικιακή τέχνη, που διαπνέεται από το επαναστατικό πνεύμα και απευθύνεται στις πλατιές λαϊκές μάζες. Οι νωπογραφίες, που φιλοτεχνήθηκαν από τους καλλιτέχνες αυτούς για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας, δημιούργησαν την αποκαλούμενη «Μεξικάνικη Αναγέννηση της Νωπογραφίας».

            Την εποχή αυτή ο Ριβέρα διαμόρφωσε οριστικά το προσωπικό του στιλ που τον έκανε διάσημο: τολμηρά, ζωηρά χρώματα και μεγάλες επίπεδες, απλοποιημένες φιγούρες με επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων. Οι τοιχογραφίες του διηγούνταν ιστορίες με θέματα από τη μεξικάνικη ιστορία και κοινωνία.

            Το 1927, ο Ριβέρα έφτασε στη Μόσχα, προσκεκλημένος του ΚΚΣΕ, για να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης.

            Το 1930, η φήμη του είχε φτάσει και στις ΗΠΑ. Έπειτα από μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ανέλαβε τη δημιουργία τοιχογραφιών σε διάφορες πόλεις, που προκάλεσαν αντιδράσεις με τη θεματολογία τους. Ιδιαιτέρως «ενόχλησε» η τοιχογραφία με τον τίτλο «Άνθρωπος στο Σταυροδρόμι». Φιλοτεχνήθηκε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933 κι έγινε δεκτή με διαδηλώσεις και οξείες επιθέσεις από τις εφημερίδες, επειδή περιείχε και τη μορφή του Λένιν!

            Ο γάμος του Ντιέγκο Ριβέρα με τη συμπατριώτισσά του, επίσης ζωγράφο, Φρίντα Κάλο έγινε όταν ο γαμπρός ήταν 43 ετών και η νύφη 22, διανύοντας μια ταραχώδη διαδρομή, με χωρισμούς και επανασυνδέσεις, ως το θάνατο της Φρίντα το 1954. Από το 1955, μετά από έναν ακόμη γάμο, ο Ριβέρα έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά για το πιο φιλόδοξο έργο του: Μια γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία του Μεξικού, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού ο θάνατος πρόλαβε το δημιουργό της.

πηγη:OΓΕ